Zorgen doen we samen - Het verhaal van vrijwilliger Arjan Tiemens

Arjan Tiemens is 67 jaar, woont in Heerde en is vrijwilliger bij de (rolstoel)bus van Viattence. Viattence is geen vreemde organisatie voor Arjan. Hij kent Viattence al via zijn ouders, zij woonden op de oude en de nieuwe Klaarbeek in Epe. Daarnaast zaten zij in een revalidatietraject in de voormalige Wendhorst in Heerde.

Hij kijkt met een goed gevoel terug op die tijd. Hij had toen al als naaste te maken met de samenwerking met de professionele zorg. Hij vertelt: “Als familie hadden wij af en toe een gesprek met de medewerkers, over de zaken die wat minder gingen, om even de ‘puntjes op de i’ te zetten. Dit ging altijd in goed overleg en zorgde voor een mooie samenwerking.”

Ook kreeg Arjan via zijn schoonmoeder al met Viattence te maken. Zij woonde bij zijn zwager en schoonzus en ontving daar thuiszorg vanuit de wijkverpleging. Dankzij deze goede zorg in samenwerking met de familie kon zijn schoonmoeder thuis blijven wonen tot het einde. Daar zijn zij heel dankbaar voor.

Een mooi voorbeeld van een waardevolle samenwerking tussen naasten en de zorg.

Wanneer hij bij zijn vader op bezoek was en zag dat er vieze kopjes op het aanrecht stonden, waste hij deze zelf even af, ook al kwam de huishoudelijke hulp nog langs. En hij pakte even de stofzuiger voor de kruimels die er lagen en zorgde voor een gepoetste tafel. Ook werd het toilet regelmatig een keer extra schoongemaakt. Dat vond zijn vader fijn. “Daar was de huishoudelijke hulp uiteindelijk ook alleen maar blij mee”, geeft Arjan aan.

Vroeger maakte de vader van Arjan gebruik van de (rolstoel)bus van Viattence vanuit de Klaarbeek, om zijn zoon te bezoeken. Dat inspireerde Arjan, want ook hij nam plaats achter het stuur van de bus, als vrijwilliger.

“Ongeveer één keer per week kom ik met de bus op een van de locaties van Viattence. Ik brengt bewoners overal naar toe; van de Orchideeënhoeve tot aan de kerstmarkt of de dierentuin, “ vertelt Arjan. Maar ook het vervoeren van ouderen naar de kinderen behoort tot de werkzaamheden. In de bus is het altijd een gezellige boel, met 7 bewoners en iemand van de zorg is er vaak wel een mooi gesprek. Als de mobiele telefoon tenminste niet al te veel zorgt voor afleiding…

Op de vraag wat Arjan zo mooi vindt aan het vrijwilligerswerk, zegt hij: “Het mooie van het rijden op de bus is dat het een fijn afgerond geheel is: ik haal de bewoners op, breng ze naar de locatie en zorg uiteindelijk dat ze ook weer veilig thuiskomen. Dus van a tot z ben ik betrokken bij dit geheel. Daarnaast zijn er bijna geen vergaderingen en gezeur” grapt hij, hintend op het vele vergaderen in zijn vroegere werk. “Je moet wel over veel geduld beschikken.”

Het zijn niet alleen de praktische handelingen van het brengen en halen van de bewoners waar Arjan mee bezig is. Arjan is echt onderdeel van het team. De samenwerking met de medewerkers van Viattence gaat goed. “Zo voel ik dat dat ook. Ik blijft niet op de parkeerplaats staan met de bus, wachten totdat iedereen weer terugkomt.” Nee, hij gaat mee met de bewoners en de zorgmedewerker op de locatie. Hij drinkt een kopje koffie mee en ook duwt hij graag een rolstoel voort. Daarnaast helpt hij de ouderen tijdens het lunchen, wanneer dat nodig is. Zo komt hij echt in contact met de bewoners, om hen een fijne en waardevolle dag te geven, daar doet hij het voor.

Wel zijn hier op andere plekken nog stappen te zetten. Zijn buurvrouw is ook vrijwilliger, maar zij wordt minder betrokken en drinkt bijvoorbeeld niet het kopje koffie mee met de andere collega’s.

Voor Arjan was het heel logisch om naar zijn ouders om te kijken en voor ze te zorgen, waar dat nodig was: “Ik ben enig kind, net als mijn moeder. En ook zij zorgde destijds voor haar ouders.” Dus dat is hem met de paplepel ingegoten. Toch ziet hij dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Bij leeftijdsgenoten gaat dit nog wel eens anders.

Naar elkaar omkijken vindt hij belangrijk, niet alleen naar familie, maar ook in de buurt. Tot voor kort woonde hij aan een pleintje in Heerde met buren waar men echt naar elkaar omkijkt. “Men neemt echt even de tijd om een praatje te maken met een oudere die daar behoefte aan heeft.” Arjan ziet hier de noodzaak van in en is zich er sterk van bewust dat we niet allemaal altijd kunnen terugvallen op de professionele zorg.

Voor zijn eigen ‘oude dag’ heeft hij hele bewuste keuzes gemaakt. Zo woont hij met zijn vrouw in een appartement, waar ook zijn zwager en schoonzus wonen. Ze hebben allen geen kinderen. Op deze manier hebben zij naasten dichtbij die elkaar kunnen ondersteunen wanneer dat nodig is. Nu en voor in de toekomst.

Dat hij zo goed hier over nadenkt heeft ook te maken met zijn vroegere ervaring in zijn werk met de Wet Maatschappelijke Ondersteuning; wanneer er hulp nodig was maar dit niet toegewezen werd. Dit maakt dat hij het voor zichzelf goed regelt. Hij ziet helaas vaak dat mensen hun ‘kop in het zand’ steken wanneer het gaat over ouder worden. ’Waarom zou ik verhuizen, ik kan nu toch nog de trap op?’ wordt dan gedacht. “Men wil hier liever niet te veel over nadenken. Dit terwijl het harder nodig is dan ooit. Je moet zelf de regie nemen. We kunnen helaas niet allemaal terugvallen op de professionele zorg en hebben elkaar nodig,” vervolgt Arjan. Daarom dat Arjan zelf graag centraal wil blijven wonen, met de huisarts en supermarkt binnen handbereik. “Straks heb je namelijk mensen nodig. Ik wil niet achteraf wonen waar dit een stuk lastiger is”, zegt hij.

Het liefst wil Arjan tot zijn 77e op de bus blijven rijden, de leeftijd tot dat het toegestaan is. Dus voorlopig is hij nog wel even aan Viattence verbonden. Maar hoe tevreden hij ook is met de dienstverlening van Viattence aan ouderen, hij geeft aan: “Ik zelf wil zo lang mogelijk uit de handen van Viattence blijven.”