Terugblik op de coronaperiode bij Viattence: een intense tijd

Vijf jaar na de uitbraak van het coronavirus blikken vier collega's van Viattence terug op een periode die diepe sporen heeft nagelaten. Niet alleen wereldwijd en in Nederland, maar ook in Heerde, Wezep en bij Viattence. Zorgcollega's Barbara, Jody, Henriet en Marco delen hun ervaringen over een tijd waarin verdriet, onmacht en onzekerheid hand in hand gingen met doorzettingsvermogen, toewijding en saamhorigheid.

Saamhorigheid in bijzondere tijden

Barbara, teamcoach bij Viattence, herinnert zich vooral de intensiteit van die tijd. “Alles veranderde razendsnel. Het verdriet was groot en de beslissingen die we moesten nemen, waren soms hartverscheurend. Maar wat me het meest bijblijft, is de ongelooflijke saamhorigheid in de teams.”

Want werken met minimale bezetting betekende dat collega’s vaak dubbele diensten draaiden en met elkaar alles op alles zetten om de zorg draaiende te houden. “We hadden ontzettend veel aan elkaar en boden elkaar waar mogelijk steun. Er was hulp van de psycholoog en kwaliteitsverpleegkundige, maar tegelijkertijd voelde het soms toch alsof we er alleen voor stonden. De collega’s die niet fysiek aanwezig mochten zijn, voelden ineens ver weg. We moesten zelfstandig opereren en waren daardoor nog hechter dan ooit.”

“We hebben écht gewerkt met ons zorghart. Ook al ging niet alles perfect, iedereen handelde met de beste intenties. Wat ik nooit zal vergeten, is de passie voor het werk en de vastberadenheid om te zoeken naar wat wél kon.”

Een waardevol levenseinde

Als palliatief verpleegkundige zag Jody van dichtbij wat de coronamaatregelen betekenden voor het levenseinde van bewoners. De landelijke richtlijnen stonden lange tijd geen bezoek toe, wat een enorme emotionele impact heeft gehad op zowel bewoners als hun families.

“We zagen hoe schrijnend het was dat bewoners hun laatste dagen zonder de nabijheid van hun dierbaren moesten doorbrengen. Dat ging me erg aan het hart. Samen met andere verpleegkundigen en de artsen heb ik er hard voor gestreden dat we uiteindelijk bij Viattence konden toestaan dat er in de stervensfase wél bezoek kon komen. Dat was een moedige, maar ook noodzakelijke keuze. We zetten ons bij Viattence in voor een waardevol leven, maar een waardevol levenseinde is minstens even belangrijk!

Toch leverde ook dit hartverscheurende dilemma’s op. Want er mochten twee naasten aanwezig zijn tijdens de stervensfase van een persoon, maar wat als iemand een partner én meerdere kinderen had? Wie kies je dan? Dit had veel impact, ook op het rouwproces van nabestaanden.”

Minimale bezetting, maximale zorg

Voor de zorgmedewerkers betekende vooral de eerste coronaperiode werken onder extreme omstandigheden. De bezetting was minimaal, terwijl de zorgvraag maximaal was. “Je zette je verstand op nul en ging gewoon door, omdat je wist dat de bewoners en je collega’s op je rekenden. We waren op elkaar aangewezen en dat creëerde een bijzondere en hechte band.”

Wat Jody vooral heeft geleerd van de coronapandemie? “We mogen nooit meer toestaan dat bewoners zonder hun geliefden sterven. Dat is iets wat ons allemaal heeft geraakt en wat we nooit meer willen meemaken.”

De blijvende impact van corona: uitdagingen én vooruitgang

Henriet, contactverzorgende en voorzitter van de Ondernemingsraad, merkt dat de gevolgen van corona vandaag de dag nog steeds merkbaar en voelbaar zijn. “Denk bijvoorbeeld aan collega’s die nu nog steeds kampen met de gevolgen van long-covid.” Toch bracht corona naast de uitdagingen ook positieve ontwikkelingen volgens Henriet: “We waren enorm op elkaar aangewezen en dat versterkte onze teamgeest. Er was geen andere keuze dan samen creatief te zijn en oplossingen te vinden.”

Een blijvende waardering die uit de coronaperiode is voortgekomen, is het gebruik van videobellen. “We zijn er veel flexibeler in geworden om bewoners contact te laten hebben met hun familie via een laptop, tablet of telefoon. Het was in eerste instantie een noodoplossing, maar nu zetten we het nog steeds in als een waardevolle aanvulling op persoonlijk contact."

Met de kennis van nu zou Henriet tegen zichzelf en haar collega’s van 5 jaar geleden willen zeggen: “Hoe hectisch het ook is, blijf naar elkaar luisteren. Toon begrip en blijf in gesprek. Dat maakt samenwerken in zulke omstandigheden draaglijker.”

Een grenzeloze samenwerking

Marco, wijkverpleegkundige in Heerde, zag hoe zorgorganisaties naar elkaar toe groeiden. “We werkten intensief samen met huisartsen, apothekers, thuiszorgorganisaties en het ziekenhuis. Iedereen moest schakelen, want elke organisatie had zo zijn eigen protocollen en systemen. We gingen terug naar de basis: papieren dossiers, foto’s delen via de Siilo-app en materialen uitlenen aan elkaar. Er was een grote onderlinge verbondenheid.”

Marco is namens Viattence betrokken geweest bij het opzetten van de coronaroute: een route die collega’s van de wijkverpleging van Viattence, WZU Veluwe en Buurtzorg dagelijks in Heerde aflegden. “We hadden al veel goede onderlinge contacten, hoe mooi dat we ouderen in en rondom Heerde de nodige zorg konden bieden door intensief met elkaar samen te werken.”

Omzien naar elkaar

Wat Marco het meest is bijgebleven, is de saamhorigheid binnen de gemeenschap in Heerde. “We kregen tulpen van vrijwilligers, tekeningen van schoolkinderen, er waren muziekoptredens voor de ramen van bewoners. Mensen uit alle hoeken van de gemeenschap vonden talloze creatieve en hartverwarmende manieren om zorgbehoevenden en zorgmedewerkers steun te bieden, dat voelde zo ontzettend warm!”

Toch bracht de periode ook moeilijke situaties met zich mee. “Ik vergeet nooit het moment waarop we een eerbetoon wilden brengen aan een overleden bewoner door een erehaag te vormen op straat op het moment dat deze persoon naar de uitvaart werd begeleid, maar de coronamaatregelen samenscholing op straat niet toestonden. Politieagenten waren aanwezig om toe te zien op naleving van de maatregelen. Het was zo’n bizarre situatie. Dat raakte me diep.”

Wat Marco als belangrijkste les meeneemt: “Blijf omkijken naar elkaar. Die saamhorigheid, dat gevoel van samen iets dragen, mogen we nooit kwijtraken.

Verbinding

De coronaperiode heeft een diepe indruk achtergelaten, maar ook laten zien hoe krachtig we samen kunnen zijn. De veerkracht, saamhorigheid en toewijding die we destijds voelden, dragen we nog steeds met ons mee. Laten we die verbondenheid vasthouden, niet alleen in moeilijke tijden, maar elke dag opnieuw. Samen maken we het verschil.