Dag van de mantelzorg - in gesprek met Henry Schoonhoven

In het kader van de dag van de mantelzorg spraken we met Henry Schoonhoven (43), mantelzorger voor zijn moeder Annie (72). Henry heeft een druk leven. Met zijn werk bij het Ministerie van Defensie, het gezinsleven met zijn vrouw Corien, hun twee kinderen, twee katten en een hond én de zorg voor zijn moeder Annie, heeft hij nauwelijks tijd voor zichzelf. Toch doet hij alles met liefde. Voor hem is het de normaalste zaak van de wereld om voor zijn moeder te zorgen. "Ze heeft 28 jaar voor mij gezorgd, nu is het mijn beurt", zegt hij vastberaden.

Henry’s moeder Annie heeft altijd een belangrijke rol in zijn leven gespeeld. Toen zijn vader in 1997 overleed, bleven Henry en zijn moeder achter. Zijn vader had een droom: samen met Henry een huis bouwen. Het leek er niet van te komen, maar in 2008 besloot Henry de wens van zijn vader te vervullen. Hij slaagde voor zijn opleiding bij Defensie, kreeg een vast contract en zette daardoor de bouw van hun droomhuis in gang. “Mijn moeder wilde dat ik zijn droom werkelijkheid maakte”, vertelt Henry. Het huis werd gebouwd met haar in gedachten: een extra kamer, zodat Annie bij hen kon blijven wonen.

Op 1 maart 2010, op de verjaardag van zijn moeder, was het zover: ze trokken samen in hun nieuwe huis. Henry leerde zijn vrouw Corien in december 2009 kennen, die zonder problemen in december 2010 in hetzelfde huis met zijn moeder ging wonen. “Het voelde als een natuurlijke stap”, vertelt hij.

Vanaf 2009 ging het echter bergafwaarts met de gezondheid van Annie. Een val tijdens het wandelen met de hond leidde tot een gebroken heup, en hoewel er een operatie volgde, bleef ze veel last houden. "Ik vond mijn moeder toen soms lui’', bekent Henry. “We kregen daardoor weleens ruzie, maar ik wist toen niet dat het niet goed zat met haar heup.” Het werd een zware periode waarin hij zijn moeder zag veranderen van een actieve vrouw naar iemand die steeds minder kon.

In de jaren die volgden, kreeg Annie te maken met verschillende gezondheidsproblemen. "Toch bleef ze altijd naar de fysiotherapeut gaan, gewoon om te laten zien dat ze niet opgaf. Ik heb daar altijd veel respect voor gehad."

Het dieptepunt kwam in 2020, toen Annie na een onschuldig ogend ongelukje met haar teen opnieuw in het ziekenhuis belandde. Na verschillende complicaties bleek een amputatie noodzakelijk. "Mijn moeder was er klaar mee en wilde kwaliteit van leven. De keuze om haar onderbeen te amputeren was moeilijk, maar we stonden achter haar beslissing."

Na de operatie begon een lange revalidatieperiode in het revalidatiecentrum in Zwolle. Toen Annie naar huis mocht, werd er samen met de ergotherapeut gekeken wat voor aanpassingen nodig waren in het huis. Drempels moesten verdwijnen, er kwam een aangepaste wc, en het meest waardevolle hulpmiddel was de elektrische trippelstoel. Dankzij deze stoel kan Annie weer rondrijden door de keuken en zelf koken! Iets wat ze altijd met veel plezier heeft gedaan. “Ze vindt het heerlijk om weer actief te zijn in de keuken", vertelt Henry. "Maar als ik zie dat ze het even te zwaar vindt of er genoeg van heeft, neem ik het koken van haar over. Maar ze geniet ervan dat ze weer zoveel zelf kan doen."

Henry benadrukt dat hij het gevoel heeft dat hij altijd op zijn moeder kan rekenen. “Mijn moeder is altijd overal bij geweest, en ik vind het niet meer dan logisch dat ik nu voor haar zorg." Samen met zijn vrouw heeft hij afgesproken dat er altijd iemand met zijn moeder meegaat naar doktersafspraken.

Ook Viattence speelt een belangrijke rol in hun leven. Annie krijgt dagelijks thuiszorg van Viattence. "De verpleegkundigen van Viattence zijn geweldig! Ze ondersteunen ons waar nodig en de samenwerking verloopt soepel. Het voelt echt als een team."

Daarnaast is er de steun van de buurt. “Onze buren zijn geweldig. Als wij met het gezin op vakantie zijn, letten zij op mijn moeder. We kunnen altijd op ze rekenen.” Ook Henry's vriendengroep, die hij al jaren kent, staat klaar om te helpen. “Ze hebben ons zelfs geholpen met de verbouwing van het huis.”

Tot slot kijkt Henry naar de toekomst van de mantelzorg. Hoewel hij zichzelf niet wegcijfert, hoopt hij dat er meer waardering komt voor mantelzorgers. "Het is soms zwaar, maar het gaat vanzelf," zegt hij. “We doen het samen als gezin, en dat maakt het waardevol. Maar ik hoop dat mensen inzien hoe belangrijk mantelzorg is en dat het meer erkenning krijgt.”

Het verhaal van Henry is er één van liefde, verantwoordelijkheid en wederzijds respect. "We hebben een kleine familie", zegt hij. "En juist daarom is het zo waardevol om voor elkaar te zorgen."

Voor de van de dag van de mantelzorg spraken we ook met Tonny Hutten - Moorman. Tonny is 60 jaar en contactverzorgende, moeder én mantelzorger voor haar zonen. Hoe vindt ze het om mantelzorger te zijn? Hoe combineert ze deze rol met haar werk als contactverzorgende? Lees hieronder het hele verhaal.