Zorgen doen we samen: het verhaal van Hans Beekhuis

Hans Beekhuis is 68 jaar en geboren en getogen in Heerde. Na 50 arbeidsjaren is Hans langzaamaan gaan afbouwen om vervolgens een half jaar terug volledig met pensioen te gaan. Hier geniet hij met volle teugen van. “Juist door het langzame afbouwen heb ik voorkomen dat ik in het welbekende ’zwarte gat’ zou vallen. Daarnaast fiets en wandel ik veel, en we hebben drie kinderen en zes kleinkinderen, dus ik hoef mij niet te vervelen.”

Twee jaar geleden zag Hans in een magazine van de plaatselijk fietsclub een oproep voor een vrijwilliger voor de duofiets bij Viattence. Dit is een fiets waarbij je met z’n tweeën naast elkaar zit en allebei lekker kunt trappen. Aangezien Hans zelf ook van fietsen houdt én hij het belangrijk vindt iets voor anderen te kunnen betekenen, hoefde hij niet lang na te denken en meldde hij zich aan.

Nu fietst hij een keer per week twee uur lang op de duofiets met verschillende bewoners van Hofje Wendakker. Hans kent de omgeving als zijn broekzak, dus hij weet altijd wel een mooie fietstocht te verzinnen. “De bewoners vinden het prachtig, ze zijn lekker buiten en in beweging,” vertelt Hans. “Soms zitten ze op de fiets als de Koning of Koningin, inclusief zwaaien naar voorbijgangers! Geweldig toch?!” Ze genieten van de omgeving en het contact met Hans.

Soms is de communicatie wel eens lastig, veel van de bewoners kampen met dementie. “Dat vraagt wat aanpassingsvermogen,” zegt hij. “Laatst had ik een bewoonster met wie ik lastig kon praten, toen gingen we een liedje zingen. Dat vond ze heerlijk! Zo bekijk ik per bewoner waar er behoefte aan is. Dit is voor iedereen anders.”

Wanneer Hans een bewoner komt ophalen, heeft hij even contact met de zorgmedewerkers. Soms drinkt hij een kopje koffie met hen mee. Hij voelt zich echt onderdeel van Viattence. Toch zijn dit korte momenten, want de collega’s zijn vaak druk. Hans neemt dan graag de rol van de verbinder op zich en verdiept zichzelf in de bewoners. “Vooral wanneer er een nieuwe bewoner is, is het soms even uitvogelen wie hij/zij is, waar ik rekening mee moet houden en waar er behoefte aan is. Je krijgt niet van iedereen een beschrijving mee. Dit kunnen de zorgmedewerkers niet altijd allemaal doorgeven op het moment dat ik aankom. Ik vind het dan ook niet erg om zelf te ontdekken wie diegene is en wat ik het beste kan doen en zeggen.”

Na afloop, wanneer Hans de bewoner weer terugbrengt, koppelt hij ook terug aan het zorgpersoneel wanneer hem iets is opgevallen of geeft hij andere belangrijke informatie door die zij moeten weten.

Dit is een mooi voorbeeld van hoe een vrijwilliger het zorgpersoneel kan ontlasten en zelf de regie in handen neemt.

Hij heeft inmiddels al heel wat bewoners naast zich gehad op de fiets, allemaal met een ander verhaal. Het is ook wel eens confronterend, vindt Hans. “Wanneer iemand van eind 50 naast je zit met zware dementie, dan ga je wel even bij jezelf nadenken. Er wordt je dan echt een spiegel voor gehouden. Het kan je zelf ook overkomen.”

Gelukkig staan hier genoeg positieve voorbeelden tegenover: “Laatst had ik een bewoner naast mij op de fiets en zij had weinig woorden nodig om te laten blijken dat ze genoot. Ze riep de hele weg: “Oh wat leuk, oh wat mooi!”, daar doe je het natuurlijk voor.”

Op de vraag wat Hans zou willen zeggen tegen degenen die nadenken over vrijwilligerswerk, zegt hij: “Het is fijn dat je mensen een plezier kunt doen en je ze ziet genieten, zoals op de fiets. Het is wel belangrijk dat je jezelf soms ook even kunt wegcijferen, het gaat om de ouderen en vrijwilligerswerk is niet altijd vrijblijvend. Dus daar moet je goed bij stilstaan.” Ook zijn vrouw doet vrijwilligerswerk, dus hij weet niet beter dan dat dit ‘normaal’ is. “Zij gaat regelmatig een kopje koffiedrinken bij ouderen die eenzaam zijn,” vertelt hij.

Wanneer ik vraag naar hoe Hans zelf oud wil worden, vertelt hij: “Ik wil lekker actief blijven, dat ben ik altijd geweest; binnen verenigingen, van voetbal tot zwemclub en fietsclub. Ik wil kunnen doen wat ik wil, samen met mijn vrouw. Het liefst willen we zelfstandig blijven wonen.” Om dit te kunnen doen hebben Hans en zijn vrouw in 2008 een nieuwe levensloopbestendige woning laten bouwen op de geboortegrond met alle voorzieningen gelijkvloers.

Hans hoopt 102 jaar te worden. Zolang hij kan blijven doen wat hij wil. “En als dat tot mijn 80e is, dan is dat ook goed.” Hij probeert zijn kinderen ook een bepaalde levensles mee te geven, waarbij iets doen voor een ander centraal staat.

Zelf actief zijn, maar ook iets voor iemand anders kunnen betekenen, dat vindt Hans belangrijk. Hij besluit: “Voor jezelf én voor een ander zorgen; het een hoeft het ander niet uit te sluiten.”