Zorgen doen we samen - Samen sta je sterk!

Kees Bakker is 64 jaar en gepensioneerd. “Én druk!”, zegt hij erbij. “Ik verveel mij zeker niet. Zo passen wij standaard een dag in de week op, op de kleinkinderen. Daarnaast heb ik genoeg andere activiteiten om handen.”

Kees is sinds 2,5 jaar vrijwilliger bij de Mannensoos en fiets hij regelmatig met bewoners van de woonzorglocaties Korte Slag en Hofje Wendakker, van Viattence. “Bij goed weer halen we een aantal bewoners op en gaan we fietsen. Dit doen we met de duofiets waarbij je naast elkaar zit, en met de rolstoelfiets. Hierbij kan de bewoner met rolstoel en al op een fiets. We fietsen naar het bos, het hertenkamp, Epe of Emst, we kunnen alle kanten op.”

Kees is door Harm Uitslag, een andere vrijwilliger bij Viattence, gevraagd om te komen meehelpen, en uiteraard voor de gezelligheid. “Samen pakken we ook de organisatie van de Mannensoos op. Dit doen we eens in de maand. Zo hebben we een keer een concert van Andre Rieu vertoond op de beamer. Dat was een groot succes, iedereen vond dat prachtig. Ook organiseren we weleens een spelletjesmiddag met spellen van vroeger. Daarbij komen vaak mooie verhalen van vroeger naar boven. En uiteraard doen we daar altijd een lekker bitterballetje bij!”

Kees vindt het erg waardevol om iets te kunnen betekenen voor de ouderen. “Van tevoren had ik niet gedacht dat ik het zo mooi zou vinden. Toen ik nog in de bouw werkte had ik er niet echt tijd voor. Maar toen er meer ruimte ontstond zo richting mijn pensioen, dacht ik, ik wil het wel proberen. Ik wilde graag iets voor een ander doen. Nadat ik voor de eerste keer de blije gezichten zag van de ouderen, was ik verkocht. Het is zo mooi om te kunnen doen. Het is een klein gebaar, maar de uitwerking ervan is vele malen groter. Het zorgpersoneel heeft het al erg druk, daarom is het fijn om iets voor de ouderen te betekenen en even met ze naar buiten te gaan, even een andere omgeving en andere gezichten.”

Op de fiets maakt Kees ook vele mooie momenten mee. Zo gaat er regelmatig een bewoner van 101(!) jaar mee, met zijn rolstoel op de fiets. “Deze bewoner heeft wel eens gezegd: ‘als jij er met de fiets niet was geweest, dan was ik er ook niet meer geweest!’ Dat is natuurlijk een grapje, maar het geeft wel aan dat je gewaardeerd wordt.”

Met hem gaan ze ook wel eens naar de plek waar hij is opgegroeid. “Daar komen we dan wel eens bekenden tegen van hem, van vroeger. Zo kwamen we laatst een man tegen en die keek naar hem en zei: ‘Hee ik ken u!’, waarop hij zei: ‘En jij bent mijn oude kapper!’ Dat was prachtig om te zien.” Niet alleen de bewoners zijn blij met de inzet van Kees: “Ik krijg ook wel eens van de familie van bewoners te horen ‘wat fijn dat je gaat fietsen met onze vader!’”

Naast het fietsen mag Kees tegenwoordig ook op de rolstoelbus rijden. “Dat maakt ons minder afhankelijk en zo kunnen we samen met Harm ook andere locaties bezoeken met de bewoners ,“ vertelt Kees.

Kees voelt zich echt onderdeel van Viattence. Het scheelt dat zijn vrouw ook bij Viattence werkt, als Team coach. Maar los daarvan ervaart Kees de samenwerking met het zorgpersoneel erg prettig. “Ik krijg alle medewerking die nodig is. Wanneer ik met de bus kom, dan helpen Lidian en een andere zorgmedewerker altijd goed mee. Het is namelijk best even werk om de ouderen in de bus te krijgen, zeker met een rolstoel. Ik drink ook regelmatig een bakje koffie met ze, ze kennen mij echt wel. Ik ontlast hen ook weer, wanneer ik hier aankom, dan bespreken we samen met Lidian welke bewoners interesse hebben om mee te gaan met de bus of fiets. Lidian kent de bewoners natuurlijk nog beter. Samen sta je daarin sterk!“

Als ik vraag hoe Kees zelf oud wil worden, zegt hij: “Ik sta daar niet vaak bij stil, soms heb ik het er met mijn vrouw wel over. Zij ziet natuurlijk ook de ouderen en hoe zij oud worden. Ik hoop dat als ik zo oud ben, dat er dan ook iemand langskomt om met mij te fietsen. Even weg uit de dagelijkse beslommeringen en andere gezichten zien dan de bewoners om je heen, dat lijkt mij belangrijk. Ik vind het fijn dat ik hen dat nu zelf kan bieden. Ik zou heel blij zijn als ik ook zo geholpen wordt. Maar je weet niet hoe het loopt. Met de familie bespreken we dit niet zo, we zijn met heel andere dingen bezig, zoals met de kleinkinderen, waarvan de jongste een half jaar is en de oudste 16. Zolang je gezond bent, heb je het over andere zaken dan oud worden.”

We hebben het over het feit dat we als maatschappij steeds meer van de zorg gaan vragen en dat dat niet realistisch is. Kees zegt: “Ik zie ook dat er steeds meer zorgvraag is. Ik denk dat er nog wel een tijd komt dat het voor de familie verplicht wordt om voor hun naaste(n) te gaan zorgen. Dat kan bijna niet anders.”

Als tip voor mensen die nadenken over vrijwilligerswerk, wil Kees meegeven: “Je hoort vaak: ‘nee dat is niks voor mij’, maar ga eens met een vrijwilliger mee. Als je ziet wat je teweeg kan brengen bij iemand die zelf niet meer zoveel kan, dat is heel bijzonder. Met slechts een uurtje in de week bijvoorbeeld, dat is het echt waard!”