Zorgen doen we samen: "Wat hij kan, kan ik ook!"

Simone Vijge is 54 jaar en mantelzorger voor haar schoonvader de heer Vijge, van 86 jaar. Hij woont sinds vijf jaar op Hofje Wendakker in Heerde.

“Ik zie mijzelf niet als mantelzorger,” vertelt Simone. “Als schoondochter wil ik mijn schoonvader helpen. Je glijdt erin, je kiest er niet voor. En in zijn omgeving zijn er naast zijn zoon, kleinzoon en buren niet veel anderen die naar hem om kunnen kijken. Dus het is fijn om dit te kunnen oppakken.”

Simone woont met haar man en zoon in Heerde. Nadat haar schoonvader op Hofje Wendakker ging wonen en later haar schoonmoeder overleed, kwamen Simone en haar gezin te wonen in het ouderlijk huis van haar schoonouders.

Gelukkig is dat niet ver van Hofje Wendakker, want Simone gaat zo’n 3 tot 4 keer langs bij haar schoonvader. Ze vertelt: “Ik ga dan vaak naast hem in de stoel zitten. Dat is het voordeel van deze locatie, dat je beneden kan zitten in plaats van boven. Hier kun je rustig zitten en direct naast hem zitten. Ik merk de laatste tijd dat het communiceren steeds wat lastiger gaat, en dat hij aanrakingen prettig vindt. Hij legt dan zijn hand op mijn arm. Het is zijn teken van waardering.”

Een aantal jaar geleden zag Simone een foto van haar schoonvader op de duofiets met een vrijwilliger, bij Hofje Wendakker. “Toen dacht ik, wat hij kan, kan ik ook! Dus vanaf toen ben ik ook wekelijks met mijn schoonvader gaan fietsen. Een keer in de week probeer ik met hem op de duofiets te stappen. Dan gaan we er lekker op uit. We fietsen vaak richting de Schaapskooi en het Heerderstrand. Soms fietsen we wel 12 kilometer. Mijn schoonvader geniet hier echt van. En iedereen moet voor en van hem aan de kant hoor, als er tegenliggers aan komen!”

Simone leest wel eens boeken met tips over omgaan met verlies van iemand en/of gezondheid. Hierin las ze dat het belangrijk is voor mensen met dementie om hen te blijven betrekken bij het dagelijks leven. “Daarom betrek ik mijn schoonvader met simpele dingen bij ons leven, zoals zeggen wanneer iemand jarig is of was, of dat hij de groeten krijgt van iemand. Het kan iets kleins zijn waarmee je weer even de verbinding maakt.”

Ook balletjes opgooien over vroeger kan soms werken. “Zowel mijn man als schoonvader werkt en werkten in de verfhandel. Mijn man had laatst een muis in zijn verfmengmachine, “vertelt Simone. “Toen we bij mijn schoonvader waren, hadden we het over dit voorval en vroeg ik hem: “Heb jij ook wel eens een muis in de mengmachine gehad?” Daarop moest hij even lachen en zei: ‘Wij hadden hele goede gifkorrels, dus bij ons geen muizen in de verf!’, mooi om daarbij even de twinkeling in zijn ogen te zien wanneer het over zijn vroegere werk ging.”

Dat het verzorgen van haar schoonvader niet altijd even gemakkelijk is, onderschrijft Simone. “Soms moet je ook even grenzen over. Zo was ik een keer bij hem en ik ging hem wassen, dat was wel even een drempel die je dan over moet gaan. Natuurlijk deed ik het, maar voor mij was dat wat te veel. Ik heb hierdoor nog meer respect gekregen voor het zorgpersoneel. Ik houd het liever bij het fietsen met hem en naast hem zitten voor gesprekjes. Dat past beter bij mij en ook hiermee kan ik het verschil maken, dat vind ik belangrijk.” Ook haar man helpt wel eens bij verzorgingstaken bij zijn vader. “Henry helpt hem soms met scheren. Of het herinneren aan de doucheavond. En als hij dit dan niet wil, dan is dat ook goed. Hij heeft zelf de regie.”

Simone ziet op Hofje Wendakker naasten van andere bewoners wel eens helpen met koffie schenken. Met zulke kleine handelingen kan iemand al een steentje bijdragen. “Vrijwilligers zijn harder nodig dan ooit,” zegt Simone. “Overal zijn tekorten, vooral na de coronacrisis zijn ze niet meer te vinden.”

Simone vindt het ook fijn om in verbinding te staan met andere mantelzorgers, bijvoorbeeld tijdens een mantelzorgavond. “Hier kunnen we bijvoorbeeld de communicatie vanuit het zorgpersoneel richting de naasten bespreken. Hier zit soms nog wel eens ruis, daarom is het goed om dit met elkaar te bespreken om dit te blijven optimaliseren.”

Over het zelf oud worden heeft Simone wel gesprekken over met haar man Henry. “Ik hoef geen 80 te worden en wil graag zelf de regie houden. We hebben één zoon, dus dat wordt lastig als alleen hij naar ons om moet kijken. Mijn man en ik zeggen wel eens gekscherend tegen hem, wanneer hij weer eens iets van ons nodig heeft: ‘Dit is winst voor ons straks, wij zorgen nu voor jou, dus dan kan jij straks naar ons omkijken. We zaaien nu, om straks te kunnen oogsten”, zegt Simone met een knipoog.