Het is zo gezellig bij de dagbesteding!

“Ik heb er zo tegenaan gezien, maar nu zou ik wensen dat ik eerder was gegaan!” – is een veelgehoorde reactie van bezoekers van dagbesteding Samenhof in Wezep. Voor veel mensen is het een hele stap om naar de dagbesteding te gaan. Het is spannend, wie komen er allemaal, wat doe je de hele dag, ik ken niemand of ik ken juist wél mensen en wat zullen die wel niet zeggen dat ik ernaartoe ga? In een dorp als Wezep leeft het ons-kent-ons gevoel heel sterk. Toch ervaren de meeste mensen het als een warm bad waar ze instappen. “Het is zo gezellig, ik zal ook teg’n mien buurvrouw zeg’n dat ze hier moet kom’n!”

Rond half tien druppelen de bezoekers binnen. Sommigen komen met een bus die ze thuis ophaalt, sommigen worden door hun partner gebracht en een aantal komt op eigen gelegenheid. Dagbestedingsmedewerker Martina was jarig, dus de dag start met een verjaardaglied terwijl de heerlijke geur van koffie zich door de kamer verspreid. De taart wordt aangesneden en er wordt bijgepraat. Daarna gaat ieder zijn eigen weg met individuele activiteiten. Bijvoorbeeld door het lezen van een krantje, het lezen van een boek, diamond painting, tekenen of een potje rummikub met één van de andere bezoekers. Rond een uur of twaalf schuiven de meesten aan voor de warme maaltijd.

“Heel veel mensen vinden het heel fijn om hier te eten. Als ze alleen thuis zijn, dan denken ze al snel: ‘loat moar’. Dan eten ze een broodje uit het vuistje of zelfs helemaal niet. Doordat ze hier met elkaar aan tafel zitten, wordt het eetmoment weer gezellig en wordt er beter er meer gegeten.” – vertelt Martina.

“Het is de aanwezigheid van anderen die het fijne gevoel geeft. Thuis zijn mensen vaak best eenzaam. Qua activiteiten moet er niets bij de dagbesteding. Sommige mensen komen alleen voor het kopje koffie en een gesprek. Ze kunnen hun ei kwijt, bijvoorbeeld door even over hun ziekte te praten of over wat ze meegemaakt hebben. Of ze vinden het lekker om ontspannen een krantje te lezen, terwijl ze genieten van de reuring om zich heen. Anderen vinden het juist prettig om samen een spelletje te spelen. In de middag doen we vaak iets gezamenlijks. Ook hier hoef je niet aan mee te doen. Toch merk je vaak dat degene die niet mee doet, zich na een tijdje toch aangetrokken voelt door de gezelligheid en/of zich veilig genoeg voelt om ook deel te nemen.” – vult collega Simone aan.

Simone vervolgt: “De meeste mensen komen bij de dagbesteding via de thuiszorg of door een familielid. De kennismaking gebeurt altijd met een laagdrempelig kopje koffie. Vaak raakt iemand dan al snel in gesprek met andere bezoekers en is het ijs gebroken. Veel bezoekers zijn alleen komen te staan na het overlijden van een partner. Voor hun kinderen is het een geruststelling dat hun ouder bij de dagbesteding terecht kan en ze zich even geen zorgen hoeven te maken.

In andere gevallen biedt de dagbesteding even rust aan een mantelzorger. Of biedt het dag structuur. Bijvoorbeeld wanneer iemand uit eenzaamheid of verdriet graag een borreltje drinkt. Door de afleiding en de gezelligheid bij de dagbesteding is de drang naar alcohol minder aanwezig.

De aanleiding is bij iedere persoon anders. Via de gemeente vraagt iemand een indicatie aan en worden doelen gesteld. Wanneer iemand bij de dagbesteding komt, wordt er ook samen besproken op welke manier de dagbesteding kan ondersteunen. We kijken samen wat iemand prettig vindt, waar iemand blij van wordt en op welke manier iemand een waardevolle dag ervaart.”

Martina vult aan: “Er komt bijvoorbeeld 3 dagen in de week een mevrouw bij ons die vrij ver is in haar dementieproces. Dagbesteding biedt haar man even pauze als mantelzorger. Hij vindt het heel fijn om te horen wat ze bij ons heeft gedaan, hoe ze in haar vel zit, wat wel en niet goed gaat. Dit schrijven we altijd voor hem op. Dit geeft hem rust en vertrouwen. Mevrouw komt altijd heel opgewekt aan met de bus en heeft veel zin in de dag. Toch ervaart ze ook onrust doordat mensen haar bijvoorbeeld niet altijd begrijpen, dingen niet meer zo goed lukken of door de prikkels die ze om zich hen ervaart. Ze vindt rust door boeken, natuurvideo’s zoals Rail Away of door kleine kinderen. Ze is altijd kinderleidster geweest. Wanneer we een wandeling maken, trekt ze me aan mijn arm als we langs een school komen. Dan wil ze even stilstaan en genieten van de kinderen. Wanneer ze de vogels hoort fluiten, stopt ze om verwonderd te kijken. Je ziet haar ook genieten wanneer iedereen er weer is. Dan zit ze hummend in een stoel met haar doosje Zeeuwse Babbelaars in haar hand. Ze wijst naar het blikje wanneer ik haar aankijk en geeft me een lachende blik wanneer ik met een knipoog zeg dat ze een echte Zeeuwse Babbelaar is. Soms kan ze ook heel emotioneel zijn, dan vraagt ze om haar vader en moeder en zoekt ze steun. Ze kan dan even geen rust vinden. Door haar dan even alleen te laten, gaat het vaak na een tijdje wel weer. We proberen haar gedrag te lezen en hierop in te spelen zodat zij zich gehoord en gezien voelt. Ze is een hele mooie, fantastische vrouw.

Het is wel een continue zoektocht in de juiste omgang met haar en we hebben regelmatig gesprekken hoe en tot waar we ondersteuning kunnen bieden. Met ons team, maar ook met haar man. We zien nu bijvoorbeeld dat ze op vrijdag onrustiger wordt, dus als test gaan we proberen dat iemand uit haar steunkring een uurtje komt helpen om bijvoorbeeld met haar te gaan wandelen. Als dit niet werkt, dan moeten we hier echter ook eerlijk in zijn en er open met elkaar over communiceren. Haar man zegt vaak dat hij het volhoudt door ondersteuning van de dagbesteding, maar als het ons niet meer lukt om haar te geven wat ze nodig heeft, moeten we in gesprek gaan met elkaar. Hoe moeilijk dit ook is, want hij wil haar zo lang mogelijk bij zich thuis houden en genieten van de mooie momenten die ze nog hebben met elkaar. Hier dragen wij natuurlijk graag aan bij en zoeken zo lang het gaat samen met hem naar mogelijkheden die kunnen helpen.”

Simone vertelt: “Een andere bezoeker met dementie kwam hier 4 tot 5 dagen in de week. Tot het moment dat hij heel onrustig werd. De dagbesteding begon als een verplichting te voelen, terwijl hij naar buiten wilde en naar huis. Hij was heel verdrietig door het overlijden van zijn vrouw en was heel bang dat we hem nu bij de dagbesteding wilden houden en dat hij in de naastliggende woonzorglocatie moest gaan wonen. In samenspraak met de thuiszorg en familie hebben we besloten dat hij nu alleen nog op eigen initiatief komt. Hij heeft een GPS tracker gekregen en hij wordt elke dag door de thuiszorg uitgenodigd om naar de dagbesteding te komen. Het is heel fijn om te merken dat hij nu regelmatig met het eten aanschuift en dat hij zelfs de rust vindt om hier een uurtje op de stoel te relaxen. Hij is een ontzettend leuke gesprekspartner en het is fantastisch om te zien dat hij weer lekker aan de klets is met de andere bezoekers.”

“We vinden eigen regie heel erg belangrijk. Wij bieden alleen ondersteuning wanneer dit nodig is en op de manier waarop dit het beste past. Zo zijn er bijvoorbeeld ook mensen die tijdens het rustmoment zeggen dat ze naar de markt lopen of even de benen gaan strekken. Dit is helemaal prima! Ook zien we dat technische hulpmiddelen mensen steeds meer helpen om zelfredzaam te blijven. Zo druppelen een aantal bezoekers nu zelf hun ogen met de druppelbril als ze bij ons zijn. Wij kunnen daarnaast bij de zorg ook fysiotherapie aanvragen wanneer we denken dat dit van toegevoegde waarde is om langer gezond te blijven. Dit kan dan bij de Samenhof gegeven worden”, licht Martina toe.

Ze vervolgt: “We zijn sinds kort ook begonnen met individuele begeleiding. We gaan dan een uurtje bij iemand thuis langs. Zo bezoeken we een hele lieve Indische dame. Ze luistert naar Indische muziek en zit altijd op een vast plekje bij de haard met haar theetje naast zich. Ze geniet ontzettend van onze aanwezigheid, al is het maar voor een uurtje.

Binnen ons team moeten we nog wel even kijken hoe we dit verder gaan inrichten. Gelukkig vullen we elkaar goed aan. De één is beter in de regelzaken, de andere is super creatief, wij zijn weer meer zorgend. Ook staan we voor elkaar klaar als er iets in de privé situatie speelt. Dit zien de bezoekers ook en ze benoemen dit ook: jullie zijn wel gek met elkaar! En dit is ook zo. Onze collega die onlangs is begonnen gaf aan dat ze ontzettend warm ontvangen is, maar dat ze zich ook veilig genoeg voelt om aan te geven wanneer ze denkt dat iets anders moet. Dit is natuurlijk ontzettend goed om te horen en heel belangrijk voor een goede sfeer binnen de dagbesteding. De bezoekers bevestigingen dit gelukkig ook met zinnen als:

• Goh, ik heb toch zo’n fijne dag gehad.
• Ik vond het zo gezellig!
• Zijn jullie er morgen weer?
• Je mag niet met vakantie hoor!
• Bent jullie dicht met de vakantie, nee toch?
• Jullie proberen er iedere dag weer een feestje van te maken!
  
  

Je kun niet altijd een 6 gooien, maar we proberen van iedere dag een mooie dag te maken!”